«Ο δήμος μας να κρατήσει την αξιοπρέπειά του»

Άρθρο του Νικολάου Καμπόλη
Πέμπτος χρόνος ύφεσης, δεύτερος χρόνος οριζοντίων, καθέτων ή… όπως αλλιώς το έχουν περιγράψει οι σωτήρες της χώρας, περικοπών. Οι σωτήρες της χώρας διαλαλούν πως θα τη σώσουν, μόνο που μέχρι τότε θα υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες να κατοικούν σε αυτήν! Ελάχιστοι Έλληνες που θα μπορέσουν να δουν την περίφημη ανάπτυξη. Την ανάπτυξη των 300 και 400 ευρώ το μηνά!

Μισθοί εξαθλίωσης, καταστάσεις που διαλύουν την μεσαία τάξη και όμως η κατάσταση οδεύει προς το χειρότερο. Μέσα σε όλα αυτά έρχονται και οι απολύσεις - κινητικότητα στο δημόσιο! Κατάργηση θεσμών και θέσεων εργασίας όπως η δημοτική αστυνομία και οι σχολικοί φύλακες σε μια νύχτα. Και παράλληλα προκύπτει και το ερώτημα σχολικοί φύλακες ή νοσοκόμοι, εντός των λοιπών έξωθεν (γερμανικών) εντολών!
 Η κατάργηση θεσμών και υπηρεσιών δεν είναι λύση, όπως δεν είναι λύση να αναγκάζεις τον εκάστοτε δήμο να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του (και κατ’επέκταση τους δημότες του) με έξοδα για ιδιωτική εταιρεία φύλαξης, κάτι που θα γίνει για την ασφάλεια των δημοτών, της δημοτικής περιουσίας και των σχολικών συγκροτημάτων, ειδικά στην περιοχή μας που η παραβατικότητα φτάνει στα ύψη...

Πως θα μπορεί ένας δήμαρχος ή ένα δημοτικό συμβούλιο σε τέτοιες εποχές να επιβαρύνει τους δημότες του και όχι να τους βοηθήσει με μείωση κάποιων τελών που χρεώνονται αυτοί; Πως θα το κάνεις αυτό, σε μια περιοχή που εκτός από την χωματερή -η όποια διαλύει και χτυπάει την κάθε οικογένεια με τις θανατηφόρες επιδράσεις της- έχει στο παρελθόν χτυπηθεί από το σεισμό και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έχει δάνεια για να φτιάξει το σπιτικό του που έπεσε, την ίδια ώρα που οι κοινωνικές παροχές της πολιτείας είναι μηδαμινές;

Επιβάλλεται ο δήμος μας να κρατήσει την αξιοπρέπειά του.

Να πέσουν οι μάσκες

Άρθρο του Νικολάου Καμπόλη
Νέο εκλογικό σύστημα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, όπως όλα δείχνουν. Ένα νέο εκλογικό σύστημα με νέες προϋποθέσεις. Κάποιοι λένε ότι είναι για το καλό του τόπου και κάποιοι άλλοι όχι. Η ουσία του θέματος όμως δεν βρίσκεται, μόνο, στο αν είναι για το καλό του τόπου και το θέμα δεν είναι ουσιαστικά το ίδιο το εκλογικό σύστημα. Είναι όμως, το πως κάθε “καινούργιο”, πρέπει να μας κάνει να σκεφτόμαστε με διαύγεια και όχι να μας δημιουργεί οποιουδήποτε είδους σύγχυση όπως πολιτική, ιδεολογική ή ηθική.

Η ουσία είναι να κοιτάμε το μέλλον αυτού του τόπου με βάση τη δημιουργικότητα, τις καινοτόμες ιδέες, τη διαφάνεια και όχι τα τροχοπέδια του παρελθόντος, την στασιμότητα, τον συντηρητισμό και τη διαφθορά. Δε διαγράφουμε το παρελθόν, αντιθέτως οφείλουμε συνεχώς να το επαναφέρουμε στη μνήμη μας, ώστε να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και το κυριότερο, να μη ξεχνάμε κάποιες συμπεριφορές, οι οποίες εκδηλώθηκαν στις εκάστοτε πολιτικοκοινωνικές επιταγές.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιες καταστάσεις, ποια πρόσωπα και ποιες κινήσεις μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, όπως ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε τα μνημόνια, την ασυδοσία και την κάκιστη διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Του χρήματος αυτού, όπου ανήκει στον λαό. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε την εκποίηση της χώρας μας όπου μια μικρογραφία αυτής, αποτελεί και ο ίδιος μας ο Δήμος. Συνεπώς, να έχουμε πάντα στο μυαλό μας, πως η τοπική και η δημόσια αυτοδιοίκηση είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, με αποτέλεσμα καταψηφίζοντας τη μια, αυτομάτως να καταψηφίζεται και η άλλη.

Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να πέσουν οι μάσκες και να δείξουμε πως, εμείς δεν είμαστε από αυτούς που συνεισφέρουν στην επαναφορά, ή μάλλον στη διατήρηση ενός παλαιού καθεστώτος με νέα δεδομένα. Πως δεν εκλέγουμε διοικήσεις, ποικιλόχρωμες ιδεολογικά ως προς το φαίνεσθαι, αλλά ως προς το είναι!

Ας πέσουν οι μάσκες, ώστε να καταλάβουμε επιτέλους, ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν μια μόνιμη και αδιάλειπτη υπακοή στις ξένες δυνάμεις και συνηγορούν ακόμα και στην διαιώνιση της παρούσας κατάστασης (ορισμένοι εξ’ αυτών ίσως και εν αγνοία τους). Ποιοι αυτοί που -κατ’επέκταση- επιθυμούν τη συνεχή υποβάθμιση της πόλης μας;

Επομένως να αποκαλυφθεί οριστικά ποιος ανήκει που, ώστε να αποσαφηνίσουμε και εμείς τη θέση μας. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, και για πολλούς άλλους ακόμα

ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.

Αλλαγή νοοτροπίας

Άρθρο του Νικολάου Καμπόλη
Είναι ωφέλιμο να γίνεται κάποιος σοφός κάτω από την επίδραση της λύπης, είπε ο Αισχύλος. Κάτω από την επίδραση της λύπης θα έρθει το ποθούμενο κοινωνικά...Το ποθούμενο που δεν είναι άλλο από την αλλαγή νοοτροπίας. Όχι σκέψης, όχι ιδεών.

Μια αλλαγή νοοτροπίας η οποία-επιτέλους- να εφαρμοστεί στην πράξη, να μη μείνει στα λόγια. Θα ήταν ίσως επίκαιρο και αναγκαίο να αναφερθώ σε θέματα διοίκησης. Τοπικής και μη. Ιδεολογίας και συμπεριφοράς... Αν και οι γνώμες ποικίλουν και οι συγκρούσεις περισσεύουν (πατριωτισμός, διεθνισμός, πολυπολιτισμικότητα κ.λ.π.) οι απαιτήσεις, εντούτοις, παραμένουν οι ίδιες : ΙΣΟΝΟΜΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ.

Δε θα σταθώ όμως σε αυτά. Έπειτα από λάθη δεκαετιών, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο, γνωρίζουμε τι πραγματικά είναι αυτό που έχουμε ανάγκη και αξίζει να αγωνιστούμε για να το εξασφαλίσουμε σε μας και στη νέα γενιά. Εκεί που σφάλουμε, είναι στον τρόπο εφαρμογής των ιδεών μας! Είναι επιτακτική η ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας.
Η σκληρή αυτοκριτική, ο εντοπισμός και η ανάλυση των λαθών του παρελθόντος, η προσωπική κάθαρση είναι αυτά που μπορούν να δημιουργήσουν γόνιμο έδαφος για να ανθίσει μια υγιής πολιτικοοικονομική ομάδα.

Δεν μπορούμε να στεκόμαστε επικριτικά στα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν από τις εκάστοτε κοινωνικές ομάδες, ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο, ούτε όμως και να κρίνονται ως αμελητέα επειδή αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό του συνόλου. Πως θα απαιτήσουμε αξιοκρατία, όταν με την πρώτη ευκαιρία κοιτάμε να βολέψουμε κάποιον δικό μας σε μια θέση που είναι παντελώς ανίκανος να την καλύψει και ταυτόχρονα κατηγορούμε κάθε δημόσιο υπάλληλο ως «βύσμα», «άχρηστο» και «τεμπέλη»;

Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ισονομία και συγχρόνως να αγνοούμε το νόμο σε θέματα που αφορούν την ΥΓΕΙΑ και την ΑΣΦΑΛΕΙΑ του κοινωνικού συνόλου. Ούτε μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατία όταν κλείνουμε τα αυτιά στις αγωνιώδεις φωνές των άλλων, επειδή τους θεωρούμε είτε υποδεέστερους, είτε ακραίους είτε- κυρίως- επικίνδυνους για τα συμφέροντα μας...